ΑΝΑΣΤΑΤΟΣ Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
Του Γιώργου Θεοχάρη
«Διωγμός» του Κοινοβιακού Μοναχισμού ;
Το γύρο του κόσμου διεθνώς, έκαναν τα στιγμιότυπα των τελευταίων ημερών, που διαδραματίστηκαν παραμονές Χριστουγέννων, στο επισκοπείο της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου, με αφορμή επισκοπική «δίκη» κατά Ιερομονάχου.
Στο μικροσκόπιο μπαίνουν για μια ακόμη φορά τα όσα αφορούν στην πασίγνωστη και δραστήρια πολυμελή κοινοβιακή Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Το μακροχρόνιο πρόβλημα, ήδη αξιολογείται από πολλούς μοναστηριακούς, εκκλησιαστικούς και πολιτικούς κύκλους και ειδικά και από τους αγιορείτες πατέρες, ως ένα είδος νέου «διωγμού του κοινοβιακού μοναχισμού», μέσα στους κόλπους της κρατικής Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η τελευταία μάλιστα πρωτοφανής για τα ορθόδοξα νομοκανονικά δεδομένα, ενέργεια – απόφαση της Διαρκούς Ι. Συνόδου, να «αποφασίζει» μονομερώς και να «διαγράφει» μοναχούς από τα βιβλία - μοναχολογίου της κάθε Μονής, έπεισε πλέον ότι ήδη η νεώτερη εκκλησιαστική ιστορία στην Ελλάδα κινδυνεύει να περάσει σε φάση πλήρους «εκκοσμίκευσης» της ελλαδικής κρατικής Εκκλησίας.
Οι συνέπειες αυτής της «πρακτικής», αν τελικά επικρατήσει, αναμένονται ως λίαν καταστρεπτικές, για τον κοινοβιακό μοναχισμό, παρά τα όσα προσχηματικά επικαλείται η «διοικούσα» Εκκλησία.
.jpg)
Η προτεινόμενη «διάλυση» μιας Μονής, όταν προτείνεται από στόμα εχθρών της Εκκλησίας, δεν προκαλεί το σοκ που προκάλεσε η σχετική ως άνω απόφαση του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου, που συνοδεύτηκε παράλληλα από ταυτόχρονη «απαγόρευση» τελέσεως Θείας Λατρείας, από επιβολή «επιτιμίου ακοινωνησίας» και από διαγραφή – αποπομπή Μοναχών από τη Μονή της μετανοίας τους, όπου η Εκκλησία τους «όρκισε» να παραμείνουν «έως θανάτου».
Αναπάντητο επίσης και λίαν αντιφατικό το γεγονός, πώς η «διοίκηση» από τη μια πλευρά προτείνει «διάλυση» Ι. Μονής και ταυτόχρονα επιβάλλει «επιτίμια» και διοικητικές «ποινές»;
Η στρατηγική του Μητροπολίτη Ναυπάκτου
Η σημερινή εμπλοκή και το αδιέξοδο είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου «τακτικής» του Μητροπολίτη κ. Ιερόθεου Βλάχου. Όπως ήδη καταγγέλλεται και δημοσίως, δεν είναι λίγα τα γεγονότα εκείνα, που οδήγησαν τελικά τους Μοναχούς σε πλήρη αδυναμία, στο να μπορούν να «εκτελέσουν» τα όσα ο κ. Ιερόθεος ως Μητροπολίτης «απαιτούσε». Αποκαθήλωση του ιδρυτή της Μονής Αρχιμ. κ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, από τη θέση του Καθηγουμένου.
Αλλεπάλληλες εκλογές για ανάδειξη νέου Ηγουμένου και μελών Ηγουμενοσυμβουλίου, πιέσεις για παράνομες χρηματικές «κρατήσεις» και ποσοστά (μετάφραζε προμήθειες) από εκτελούμενα έργα, διοικητικές ποινές και επιτίμια κάθε είδους, εμπλοκή της Ι. Συνόδου, «εκβιασμοί» μοναχών να εγκαταλείψουν τη Μονή, στέρηση παρανόμως κάθε μισθοδοσίας προς τους Ιερομονάχους Κληρικούς, ψευδείς και δυσφημιστικές εγκύκλιοι, καταγγελτήρια έγγραφα και συκοφαντικά δημοσιεύματα του Μητροπολίτη προς κάθε κατεύθυνση κλπ.
Έτσι, με επιμέλεια «στήθηκε» η μόνιμη ψευδής κατηγορία των «ανυπάκουων» και «απείθαρχων» μοναχών, η οποία συνεχίζει να προβάλλεται επιμελώς σε κάθε αρμόδια εκκλησιαστική ή άλλη Αρχή, στη δικαιοσύνη, στις υπηρεσίες κλπ. φθάνοντας ως την πρωτάκουστη πρόταση απόφαση του επιχώριου Μητροπολίτη Ιεροθέου, του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου, για «διάλυση» της Μονής!
Η πολιτική διάσταση του προβλήματος
Αγιορείτες Πατέρες, εκφράζουν την ανησυχία τους με τα όσα βλέπουν να γίνονται και παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις όποιες εξελίξεις, του πρωτοφανούς σκληρού διωγμού της κοινοβιακής Αδελφότητος της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου.
Το όλο ζήτημα ήδη έχει λάβει πλέον και καθαρά πολιτική διάσταση, από τη στιγμή μάλιστα που το πρόσωπο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, ήδη «αναμείχθηκε» θεσμικά, ως Προέδρου της Δ.Ι.Σ., αλλά και διότι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου εμφανίζεται από δημοσιογραφικούς κύκλους, ως άνθρωπος κλειδί, του στενού περιβάλλοντος του Αρχιεπισκόπου Οι ευθύνες πλέον για τις όποιες εξελίξεις, βαρύνουν προσωπικά τον Πρώτο τη τάξει, Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο.
Εξ άλλου, οι «πιέσεις» προς το Υπουργείο Παιδείας, που έχει θεσμικά από πλευράς Ελληνικής Πολιτείας, την αποκλειστική πολιτική ευθύνη, να εκτελέσει τις όποιες «επιθυμίες» της Ελλαδικής Εκκλησίας, έχουν ενοχλήσει αφάνταστα τον Υπουργό, κ. Κων. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν φαίνεται να επιθυμεί προσωπικά την ανάληψη τέτοιας ιστορικής απόφασης «Διάλυσης» ενός πολυάνθρωπου και πασίγνωστου διεθνώς Μοναστηριού και μάλιστα, για ένα «προσωπικό καπρίτσιο», όπως έχει ακουστεί στους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας.
Το γεγονός μάλιστα ότι επί των ημερών της κ. Άννας Διαμαντοπούλου, είχε «κολλήσει» το θέμα της «διάλυσης», αποδίδεται δημοσιογραφικά, σε προσωπική πολιτική επιλογή και «άρνηση» της κας Διαμαντοπούλου, η οποία βέβαια και έχει πολιτικά αξιολογηθεί δεόντως και από τον νυν Υπουργό κ. Κων. Αρβανιτόπουλο.
Σε καμία περίπτωση το Υπουργείο δεν φαίνεται, ότι αβασάνιστα επιλέγει πολιτικά να συνταχτεί «υπέρ της διοίκησης» και «εναντίον» του Μοναχισμού πανελλαδικά, γιατί το ζήτημα κινδυνεύει να πάρει πλέον διαστάσεις «πογκρόμ» με ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αν εφαρμοστεί ως ένα είδος «δεδικασμένου», η τηλεγραφική «διάλυση» των κοινοβιακών Μοναστηριών, μονομερώς, από την όποια εκκλησιαστική ηγεσία.
Τα πιθανά πραγματικά αίτια της προτεινόμενης "διάλυσης"
Τι μπορεί να συμβαίνει στην πραγματικότητα, πίσω απ’ τα γεγονότα, με τον «διωγμό» αυτό, εναντίον του Μοναστηριού της Ναυπάκτου;
Ο ισχυρισμός ότι τάχα, ο «διωγμός» αυτός, είναι μία νέα αρχή, ώστε να μπορέσει η «Διοικούσα Εκκλησία», ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, να «διαλύσει» όλα τα μεγάλα -δραστήρια και πολυμελή Μοναστήρια της Ελλάδος, είναι πιθανός.
Ήδη ακούστηκε, αλλά και δημοσιεύτηκε πρόσφατα, ότι τα αίτια της «διαμάχης» στην Ναύπακτο είναι πρώτιστα οικονομικά, αλλά και ότι οι Μοναχοί της Ναυπάκτου δεν μπορούσαν «να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις» αυτές, νόμιμες ή παράνομες.
Προς την εξήγηση αυτή πράγματι, μπορεί να οδηγούν οι πολλές δικαστικές αναμετρήσεις, που προφανώς θα βαρύνουν πολύ το γενικό εκκλησιαστικό κλίμα για πολύ καιρό ακόμη. Δεν εξηγούν όμως καθόλου, την εμμονή και «εμπλοκή» της κεντρικής «διοικούσας Εκκλησίας» και του Αρχιεπισκόπου και δεν δίνουν την εξήγηση που θα ικανοποιούσε ένα έμπειρο αναλυτή των γεγονότων.
Μήπως άραγε, επειδή βλέπουν οι Μητροπολίτες, ο Αρχιεπίσκοπος και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ότι εγγίζει η ώρα να χωρίσει η Εκκλησία από την Πολιτεία και ότι θα «χάσουν» πλέον τα υψηλά έσοδα που είχαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις;
Μήπως θεωρούν κάποιοι, ανώτατοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, ότι με το να προσπαθούν να «διαλύσουν» τα Μοναστήρια, αυτό θα σημαίνει αργότερα και το ότι θα «οικειοποιηθούν» τις όποιες περιουσίες τους;
Από την άλλη πλευρά, στη συγκεκριμένη περίπτωση των επιστημόνων μοναχών της Μονής Μεταμορφώσεως στη Ναύπακτο, υπάρχει και μια άλλη, αξιοπρόσεκτη διάσταση.
Η συνεχής παρουσία πλήθους νέων στο Μοναστήρι, η έντονη πνευματική αλλά και κοινωνική παρουσία των φιλανθρωπικών δράσεων των Μοναχών της Μονής, η λειτουργία Διεθνούς Συνεδριακού Κέντρου, Ραδιοφωνικού Σταθμού, κάμπινγκ νεολαίας κλπ, έδειξαν ένα σύγχρονο ορθόδοξο Μοναχισμό, που πέρα από τα παραδοσιακά μοναχικά καθήκοντα, δεν «φοβήθηκε» τον επιστημονικό διάλογο, με επιστήμονες διεθνούς αναγνώρισης, με ευρωπαϊκά και άλλα πανεπιστήμια, με φοιτητές, με κληρικούς των άλλων δογμάτων, ακόμη και των άλλων θρησκειών. Μήπως πιο πολύ «ενόχλησε» την «επίσημη διοικούσα Εκκλησία» αυτός ο τρόπος ιεραποστολής του σύγχρονου Ορθόδοξου Μοναχισμού;
Πολλοί θα ήθελαν σήμερα να ακούσουν επίσημα πλέον την άποψη του Αρχιεπισκόπου, ως Προέδρου της Ι. Συνόδου, πάνω στα επίμαχα αυτά ερωτήματα… Οι αναχρονιστικοί αφορισμοί και τα απαράδεκτα επιτίμια πλέον, που εκδίδονται «κεκλεισμένων των θυρών», στην Κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνα (21) δεν μπορούν να πείσουν κανένα απολύτως.
Η ευθύνη της Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ), της Εκκλησίας της Ελλάδος
Παντελώς ανεξήγητη κρίνεται και χωρίς νομοκανονικά ερείσματα, η τακτική έκδοσης αποφάσεων, από την μη αρμόδια Διαρκή Ιερά Σύνοδο, (ΔΙΣ) για ζητήματα, εσωτερικής διοίκησης των Ιερών Μητροπόλεων.
Ειδική βαρύτητα λαμβάνουν τα ζητήματα με τη Μονή Μεταμορφώσεως στη Ναύπακτο, γιατί έχουν ήδη δημόσια συνδεθεί με «οικονομικές» απαιτήσεις εκ μέρους του Μητροπολίτη, και άρα δεν μπορεί κάποιος να επικαλείται «πνευματικό» λόγο, ώστε να εκδώσει η ΔΙΣ, «ποινές» και «επιτίμια» με πρόσχημα τα πνευματικού χαρακτήρα ζητήματα, όπως π.χ. «υπακοή», «ακοινωνησία» και τα παρόμοια.
Κινδυνεύει και χάνεται κάθε αξιοπιστία και κάθε εμπιστοσύνη, όταν η έκδοση αποφάσεων, γίνεται από τήν Διοίκηση της Εκκλησίας «κεκλεισμένων» των θυρών, χωρίς διάσκεψη, με παρουσία και εκπροσώπων των Μοναχών της Μονής, χωρίς ακρόαση και απολογία, χωρίς τήρηση της δικονομίας, χωρίς, καν, να γνωρίζει ο χριστιανικός λαός μιας περιοχής, τι ακριβώς συζητείται, ποιος εισηγείται και πώς λαμβάνεται μια απόφαση.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών σήμερα, είναι ο πρώτος και μοναδικός στην Ιστορία που διαπράττει το «έγκλημα» να προτείνει και να «διαλύει» νομικά, ένα Ορθόδοξο πολυμελές Κοινόβιο Μοναστήρι με τέτοια πανελλαδική και διεθνή ακτινοβολία.
Το ίδιο και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος των Σεβ. Μητροπολιτών, μοναδικοί στην νεότερη ιστορία που προτείνουν σε μια κυβέρνηση την νομική «διάλυση, για ένα Ορθόδοξο Κτητορικό πολυμελές Κοινόβιο Μοναστήρι, πράγμα που ούτε "αλλόθρησκοι" κατακτητές δεν το έπραξαν. Ακόμη και όσα μοναστήρια "έκλεισαν" επί Βαυαροκρατίας, ήταν μόνο τα όσα αριθμούσαν κάτω των πέντε, μοναχούς ή μοναχές.
Η λύση του προβλήματος
1. Να παραμεριστούν,οι όποιες «υποσχέσεις» και «δεσμεύσεις» για προσωπικές εξυπηρετήσεις, και να αποσυρθεί άμεσα από το Υπουργείο Παιδείας, το αίτημα της Δ.Ι.Σ. για «διάλυση» της Μονής Μεταμορφώσεως, ενός Μοναστηριού που ήδη «δικαιώθηκε» με εκατόν πενήντα (150) Αποφάσεις Δικαστικών Αρχών και να παύσει άμεσα, ο «διωγμός» της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως στη Ναύπακτο.
2. Αρχιεπίσκοπος, και Διαρκής Ιερά Σύνοδος, να ανακαλέσουν άμεσα τα «επιτίμια ακοινωνησίας» από τους Μοναχούς και να μη τους«παρενοχλούν» στο να Λατρεύουν τον Κύριο Ιησού Χριστό και Θεό, με τις Μοναχικές Ιερές Ακολουθίες και Θ. Λειτουργίες.
Του Γιώργου Θεοχάρη«Διωγμός» του Κοινοβιακού Μοναχισμού ;
Το γύρο του κόσμου διεθνώς, έκαναν τα στιγμιότυπα των τελευταίων ημερών, που διαδραματίστηκαν παραμονές Χριστουγέννων, στο επισκοπείο της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου, με αφορμή επισκοπική «δίκη» κατά Ιερομονάχου.
Στο μικροσκόπιο μπαίνουν για μια ακόμη φορά τα όσα αφορούν στην πασίγνωστη και δραστήρια πολυμελή κοινοβιακή Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Το μακροχρόνιο πρόβλημα, ήδη αξιολογείται από πολλούς μοναστηριακούς, εκκλησιαστικούς και πολιτικούς κύκλους και ειδικά και από τους αγιορείτες πατέρες, ως ένα είδος νέου «διωγμού του κοινοβιακού μοναχισμού», μέσα στους κόλπους της κρατικής Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η τελευταία μάλιστα πρωτοφανής για τα ορθόδοξα νομοκανονικά δεδομένα, ενέργεια – απόφαση της Διαρκούς Ι. Συνόδου, να «αποφασίζει» μονομερώς και να «διαγράφει» μοναχούς από τα βιβλία - μοναχολογίου της κάθε Μονής, έπεισε πλέον ότι ήδη η νεώτερη εκκλησιαστική ιστορία στην Ελλάδα κινδυνεύει να περάσει σε φάση πλήρους «εκκοσμίκευσης» της ελλαδικής κρατικής Εκκλησίας.
Οι συνέπειες αυτής της «πρακτικής», αν τελικά επικρατήσει, αναμένονται ως λίαν καταστρεπτικές, για τον κοινοβιακό μοναχισμό, παρά τα όσα προσχηματικά επικαλείται η «διοικούσα» Εκκλησία.
Η προτεινόμενη «διάλυση» μιας Μονής, όταν προτείνεται από στόμα εχθρών της Εκκλησίας, δεν προκαλεί το σοκ που προκάλεσε η σχετική ως άνω απόφαση του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου, που συνοδεύτηκε παράλληλα από ταυτόχρονη «απαγόρευση» τελέσεως Θείας Λατρείας, από επιβολή «επιτιμίου ακοινωνησίας» και από διαγραφή – αποπομπή Μοναχών από τη Μονή της μετανοίας τους, όπου η Εκκλησία τους «όρκισε» να παραμείνουν «έως θανάτου».Αναπάντητο επίσης και λίαν αντιφατικό το γεγονός, πώς η «διοίκηση» από τη μια πλευρά προτείνει «διάλυση» Ι. Μονής και ταυτόχρονα επιβάλλει «επιτίμια» και διοικητικές «ποινές»;
Η στρατηγική του Μητροπολίτη Ναυπάκτου
Η σημερινή εμπλοκή και το αδιέξοδο είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου «τακτικής» του Μητροπολίτη κ. Ιερόθεου Βλάχου. Όπως ήδη καταγγέλλεται και δημοσίως, δεν είναι λίγα τα γεγονότα εκείνα, που οδήγησαν τελικά τους Μοναχούς σε πλήρη αδυναμία, στο να μπορούν να «εκτελέσουν» τα όσα ο κ. Ιερόθεος ως Μητροπολίτης «απαιτούσε». Αποκαθήλωση του ιδρυτή της Μονής Αρχιμ. κ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, από τη θέση του Καθηγουμένου.
Αλλεπάλληλες εκλογές για ανάδειξη νέου Ηγουμένου και μελών Ηγουμενοσυμβουλίου, πιέσεις για παράνομες χρηματικές «κρατήσεις» και ποσοστά (μετάφραζε προμήθειες) από εκτελούμενα έργα, διοικητικές ποινές και επιτίμια κάθε είδους, εμπλοκή της Ι. Συνόδου, «εκβιασμοί» μοναχών να εγκαταλείψουν τη Μονή, στέρηση παρανόμως κάθε μισθοδοσίας προς τους Ιερομονάχους Κληρικούς, ψευδείς και δυσφημιστικές εγκύκλιοι, καταγγελτήρια έγγραφα και συκοφαντικά δημοσιεύματα του Μητροπολίτη προς κάθε κατεύθυνση κλπ.
Έτσι, με επιμέλεια «στήθηκε» η μόνιμη ψευδής κατηγορία των «ανυπάκουων» και «απείθαρχων» μοναχών, η οποία συνεχίζει να προβάλλεται επιμελώς σε κάθε αρμόδια εκκλησιαστική ή άλλη Αρχή, στη δικαιοσύνη, στις υπηρεσίες κλπ. φθάνοντας ως την πρωτάκουστη πρόταση απόφαση του επιχώριου Μητροπολίτη Ιεροθέου, του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου, για «διάλυση» της Μονής!
Η πολιτική διάσταση του προβλήματος
Αγιορείτες Πατέρες, εκφράζουν την ανησυχία τους με τα όσα βλέπουν να γίνονται και παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις όποιες εξελίξεις, του πρωτοφανούς σκληρού διωγμού της κοινοβιακής Αδελφότητος της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου.
Το όλο ζήτημα ήδη έχει λάβει πλέον και καθαρά πολιτική διάσταση, από τη στιγμή μάλιστα που το πρόσωπο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, ήδη «αναμείχθηκε» θεσμικά, ως Προέδρου της Δ.Ι.Σ., αλλά και διότι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου εμφανίζεται από δημοσιογραφικούς κύκλους, ως άνθρωπος κλειδί, του στενού περιβάλλοντος του Αρχιεπισκόπου Οι ευθύνες πλέον για τις όποιες εξελίξεις, βαρύνουν προσωπικά τον Πρώτο τη τάξει, Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο.
Εξ άλλου, οι «πιέσεις» προς το Υπουργείο Παιδείας, που έχει θεσμικά από πλευράς Ελληνικής Πολιτείας, την αποκλειστική πολιτική ευθύνη, να εκτελέσει τις όποιες «επιθυμίες» της Ελλαδικής Εκκλησίας, έχουν ενοχλήσει αφάνταστα τον Υπουργό, κ. Κων. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν φαίνεται να επιθυμεί προσωπικά την ανάληψη τέτοιας ιστορικής απόφασης «Διάλυσης» ενός πολυάνθρωπου και πασίγνωστου διεθνώς Μοναστηριού και μάλιστα, για ένα «προσωπικό καπρίτσιο», όπως έχει ακουστεί στους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας.
Το γεγονός μάλιστα ότι επί των ημερών της κ. Άννας Διαμαντοπούλου, είχε «κολλήσει» το θέμα της «διάλυσης», αποδίδεται δημοσιογραφικά, σε προσωπική πολιτική επιλογή και «άρνηση» της κας Διαμαντοπούλου, η οποία βέβαια και έχει πολιτικά αξιολογηθεί δεόντως και από τον νυν Υπουργό κ. Κων. Αρβανιτόπουλο.
Σε καμία περίπτωση το Υπουργείο δεν φαίνεται, ότι αβασάνιστα επιλέγει πολιτικά να συνταχτεί «υπέρ της διοίκησης» και «εναντίον» του Μοναχισμού πανελλαδικά, γιατί το ζήτημα κινδυνεύει να πάρει πλέον διαστάσεις «πογκρόμ» με ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αν εφαρμοστεί ως ένα είδος «δεδικασμένου», η τηλεγραφική «διάλυση» των κοινοβιακών Μοναστηριών, μονομερώς, από την όποια εκκλησιαστική ηγεσία.
Τα πιθανά πραγματικά αίτια της προτεινόμενης "διάλυσης"
Τι μπορεί να συμβαίνει στην πραγματικότητα, πίσω απ’ τα γεγονότα, με τον «διωγμό» αυτό, εναντίον του Μοναστηριού της Ναυπάκτου;
Ο ισχυρισμός ότι τάχα, ο «διωγμός» αυτός, είναι μία νέα αρχή, ώστε να μπορέσει η «Διοικούσα Εκκλησία», ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, να «διαλύσει» όλα τα μεγάλα -δραστήρια και πολυμελή Μοναστήρια της Ελλάδος, είναι πιθανός.
Ήδη ακούστηκε, αλλά και δημοσιεύτηκε πρόσφατα, ότι τα αίτια της «διαμάχης» στην Ναύπακτο είναι πρώτιστα οικονομικά, αλλά και ότι οι Μοναχοί της Ναυπάκτου δεν μπορούσαν «να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις» αυτές, νόμιμες ή παράνομες.
Προς την εξήγηση αυτή πράγματι, μπορεί να οδηγούν οι πολλές δικαστικές αναμετρήσεις, που προφανώς θα βαρύνουν πολύ το γενικό εκκλησιαστικό κλίμα για πολύ καιρό ακόμη. Δεν εξηγούν όμως καθόλου, την εμμονή και «εμπλοκή» της κεντρικής «διοικούσας Εκκλησίας» και του Αρχιεπισκόπου και δεν δίνουν την εξήγηση που θα ικανοποιούσε ένα έμπειρο αναλυτή των γεγονότων.
Μήπως άραγε, επειδή βλέπουν οι Μητροπολίτες, ο Αρχιεπίσκοπος και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ότι εγγίζει η ώρα να χωρίσει η Εκκλησία από την Πολιτεία και ότι θα «χάσουν» πλέον τα υψηλά έσοδα που είχαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις;
Μήπως θεωρούν κάποιοι, ανώτατοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, ότι με το να προσπαθούν να «διαλύσουν» τα Μοναστήρια, αυτό θα σημαίνει αργότερα και το ότι θα «οικειοποιηθούν» τις όποιες περιουσίες τους;
Από την άλλη πλευρά, στη συγκεκριμένη περίπτωση των επιστημόνων μοναχών της Μονής Μεταμορφώσεως στη Ναύπακτο, υπάρχει και μια άλλη, αξιοπρόσεκτη διάσταση.
Η συνεχής παρουσία πλήθους νέων στο Μοναστήρι, η έντονη πνευματική αλλά και κοινωνική παρουσία των φιλανθρωπικών δράσεων των Μοναχών της Μονής, η λειτουργία Διεθνούς Συνεδριακού Κέντρου, Ραδιοφωνικού Σταθμού, κάμπινγκ νεολαίας κλπ, έδειξαν ένα σύγχρονο ορθόδοξο Μοναχισμό, που πέρα από τα παραδοσιακά μοναχικά καθήκοντα, δεν «φοβήθηκε» τον επιστημονικό διάλογο, με επιστήμονες διεθνούς αναγνώρισης, με ευρωπαϊκά και άλλα πανεπιστήμια, με φοιτητές, με κληρικούς των άλλων δογμάτων, ακόμη και των άλλων θρησκειών. Μήπως πιο πολύ «ενόχλησε» την «επίσημη διοικούσα Εκκλησία» αυτός ο τρόπος ιεραποστολής του σύγχρονου Ορθόδοξου Μοναχισμού;
Πολλοί θα ήθελαν σήμερα να ακούσουν επίσημα πλέον την άποψη του Αρχιεπισκόπου, ως Προέδρου της Ι. Συνόδου, πάνω στα επίμαχα αυτά ερωτήματα… Οι αναχρονιστικοί αφορισμοί και τα απαράδεκτα επιτίμια πλέον, που εκδίδονται «κεκλεισμένων των θυρών», στην Κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνα (21) δεν μπορούν να πείσουν κανένα απολύτως.
Η ευθύνη της Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ), της Εκκλησίας της Ελλάδος
Παντελώς ανεξήγητη κρίνεται και χωρίς νομοκανονικά ερείσματα, η τακτική έκδοσης αποφάσεων, από την μη αρμόδια Διαρκή Ιερά Σύνοδο, (ΔΙΣ) για ζητήματα, εσωτερικής διοίκησης των Ιερών Μητροπόλεων.
Ειδική βαρύτητα λαμβάνουν τα ζητήματα με τη Μονή Μεταμορφώσεως στη Ναύπακτο, γιατί έχουν ήδη δημόσια συνδεθεί με «οικονομικές» απαιτήσεις εκ μέρους του Μητροπολίτη, και άρα δεν μπορεί κάποιος να επικαλείται «πνευματικό» λόγο, ώστε να εκδώσει η ΔΙΣ, «ποινές» και «επιτίμια» με πρόσχημα τα πνευματικού χαρακτήρα ζητήματα, όπως π.χ. «υπακοή», «ακοινωνησία» και τα παρόμοια.
Κινδυνεύει και χάνεται κάθε αξιοπιστία και κάθε εμπιστοσύνη, όταν η έκδοση αποφάσεων, γίνεται από τήν Διοίκηση της Εκκλησίας «κεκλεισμένων» των θυρών, χωρίς διάσκεψη, με παρουσία και εκπροσώπων των Μοναχών της Μονής, χωρίς ακρόαση και απολογία, χωρίς τήρηση της δικονομίας, χωρίς, καν, να γνωρίζει ο χριστιανικός λαός μιας περιοχής, τι ακριβώς συζητείται, ποιος εισηγείται και πώς λαμβάνεται μια απόφαση.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών σήμερα, είναι ο πρώτος και μοναδικός στην Ιστορία που διαπράττει το «έγκλημα» να προτείνει και να «διαλύει» νομικά, ένα Ορθόδοξο πολυμελές Κοινόβιο Μοναστήρι με τέτοια πανελλαδική και διεθνή ακτινοβολία.
Το ίδιο και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος των Σεβ. Μητροπολιτών, μοναδικοί στην νεότερη ιστορία που προτείνουν σε μια κυβέρνηση την νομική «διάλυση, για ένα Ορθόδοξο Κτητορικό πολυμελές Κοινόβιο Μοναστήρι, πράγμα που ούτε "αλλόθρησκοι" κατακτητές δεν το έπραξαν. Ακόμη και όσα μοναστήρια "έκλεισαν" επί Βαυαροκρατίας, ήταν μόνο τα όσα αριθμούσαν κάτω των πέντε, μοναχούς ή μοναχές.
Η λύση του προβλήματος
1. Να παραμεριστούν,οι όποιες «υποσχέσεις» και «δεσμεύσεις» για προσωπικές εξυπηρετήσεις, και να αποσυρθεί άμεσα από το Υπουργείο Παιδείας, το αίτημα της Δ.Ι.Σ. για «διάλυση» της Μονής Μεταμορφώσεως, ενός Μοναστηριού που ήδη «δικαιώθηκε» με εκατόν πενήντα (150) Αποφάσεις Δικαστικών Αρχών και να παύσει άμεσα, ο «διωγμός» της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως στη Ναύπακτο.
2. Αρχιεπίσκοπος, και Διαρκής Ιερά Σύνοδος, να ανακαλέσουν άμεσα τα «επιτίμια ακοινωνησίας» από τους Μοναχούς και να μη τους«παρενοχλούν» στο να Λατρεύουν τον Κύριο Ιησού Χριστό και Θεό, με τις Μοναχικές Ιερές Ακολουθίες και Θ. Λειτουργίες.
